Ana Sayfa

Bu nasıl bir ülke, neden hep mutsuzluk...?

Kar ve kış... Dünya'nn "depresif" hali... Yetmedi, ülkemde her gün, hatta her saat ""kan donduran haberler"...

Cinayetler, kazalar, kavgalar, örgütler; yani her ne kadar gayri-insani bir durum varsa, onu her şeyi ve her yönü ile yaşayan bir toplum...

Bu toplumun meclisinin de içler acısı halini dün akşam gördük, yo yo şaşırmayın: Bu havuzun her bölümü, bu bulanık sudan nasibini alıyor...

Bu arada, nasıl olur da "her şeye rağmen mutlu"olabilirim derdinde aklı başında insanlar...

Bu düşünen takımın durumu, düşünmeyen çoğunluğa göre çok vahim; bir şey tespit ediyor, dünyada olmayan bir şey:

BÜTÜN YAPILARI İLE KAOSTA BİR TOPLUM...

Neden şimdi bunları düşündüm, neden keyfim yok?

Artı neden bu şarkıyı dinliyorum (Ekrem Düzgünoğlu, Çalın Davullar):

  BİLMİYORUM....

Bir cinayetin anatomisi: Özgecan…

Yaşadığımız toplumun, artık bir “bilinmez / tanınmaz vahşiler” üreten bir toplum olduğunu ve bu kirli havuzun bu üretkenliğinin dünyayı da geri bırakacak kapasiteye ulaştığını, son Özgecan cinayeti le bir kez daha gördük. Olayın cinayet kadar en vahim yönü, bunu üreten bu toplumun hala kendisini “kutsaması” ve kendi yapısını asla sorgulamaması oldu. Haberlere ve yorumlara bakılırsa, sadece sonuca kilitlenen koca bir boşkitle ile karşı-kaşıya olduğumuzu afallayarak anlıyoruz. Dünyadaki emsallerini bile geride bırakan bu canilik örneklerini, bu toplumun yetiştirdiği katiller sergiliyorsa, toplumun da hiç o kadar masum olmadığı söylenebilir / söylenmelidir de… Bu son cinayeti, elde edebildiğim tüm veriler ışığında değerlendirmeye çalıştım. Özetle:

1. Çok yakın tanımadığınız bir insanın, potansiyel bir katil de olabileceğini hiç düşündünüz mü? Bu gizli ve potansiyel katil, sizi yalnız kaldığınız her durumda,hunharca ve çok yönlü tekniklerle öldürecektir. O halde bu insanla niçin yalnız kalma cesareti gösterirsiniz? Cinayetle bağlantısı: Yolcuların minibüsten indikten sonra Özgecan’ın tanımadığı bir(potansiyel vahşi) insanla (şoför) yalnız kalması…

2. Katilin kişilik anatomisi: Baba iflas etmişbir kuyumcu. Ekonomik durumun bir anda alt-üst olması ile o güne kadar “bir eli balda bir eli yağda “olan şımarık bir kişiliğin, minibüs şoförlüğünü benliğine kabul ettirememesi ve gizli agresifliğini büyütmesi. Bu vahşi ve gizli agresif kişiliğin korunmak için minibüsünde, “göz yaşartıcı gaz “ gibi öldürücü olamayan savunma / korunma amaçlı bir alet yerine, “bir boğayı kesebilecek irilikte bir bıçak” bulundurması…

3. Katilin ailesi: Genel toplum ebeveyn örneğiniyansıtan bir aile; “neden ve kiminle evlenilir?”, “niçin çocuk sahibi olunur?” sorularının sorulmadan yapılan evlilikler. Biyolojik olarak dünyaya gelen çocuklara da tek bir şey empoze edilir: HAYATINI kazan… Yani para kazan… Para kazan da nasıl kazanırsan kazan… Meslek sahibi ol da nasıl olursan ol… Sadece bu söylemlerle ergenliğe ulaşan bireylerin, hiçbir psikolojik / manevi korunması olmadan onları, kirli toplumsal havuza atma ve uzaktan iğreti / iğrenç bir öğüt:“Kendine dikkat et”…

4. Gelecek: Tıpta kullanılan bir terim vardır ki, doktorlar için en ürkütücü tanımlamalardan biridir: Dejenerasyon… Yani hastanın, öldürücü hastalığın ahtapot kolları arasında çok yönlü sona / ölüme gidişi. Bu bireysel dejenerasyon öylesine yaygınlaştı ki; artık toplumsal bir dejenerasyondan rahatlıkla söz edilebilir. Özgecan’ın ailesi gibi “kurban aileleri” vah vah’larla seyretmekle, vahşi hayvanların pençeleri arasında “ölüm iniltisini” seyreden“bufalo” topluluğu arasında nasıl da benzeşir bir görüntü veriyoruz!

5. Çözüm: Yok gibi… Makama / paraya / görkeme gözünü dikmişbu toplumun her bir anne-babası, çocuklarına kendilerinin öğretmen olduğu bire-bir ahlaksal eğitim vermedikçe, bu potansiyel katilleri üretme sorumluluğundan ASLA KAÇAMAYACAKLADIR…. Çok değil, bundan 30-40 yıl önce bu toplum, “evlenen bireylerde bazı kriterler” arardı. Bu toplumun kalitesi, bu kriterde bireyleri yeniden üreten kadar, bu görevi etkin bir şekilde “devlet”üstlenebilir.Sürücü belgelerine benzer, hatta ondan daha disiplinize bir eğitimle, “evlilik ve annne-baba olma eğitimleri” düzenlenebilir ve evlenme koşulları arasında bu "kutsal belge" de istenebilir. 

6. Ceza: Aleni olarak uygulanan ÖLÜM cezası…

Mafyadan karanlığa kaçış…

İstemeyerek de olsa, akademik hayatı başlamıştı. Çok geçmeden büyük üniversitelerin birinde, yeniden ek / üst eğitime devam zorunluluğu doğmuştu. Görüşmeler, sınavlar ve yazışmalar derken Ankara’ya gitmeye karar verdi. Bu şehir,  ruhu alınmış bir ceset gibi ona hep “soğuk” gelirdi. Buradaki hayat tüm zorluğu, monotonluğu ve sevimsizliği ile başlamıştı. Ekonomik durumu da iyi sayılmazdı; üstelik giderlerine katkı amacı ile kiraya verdiğinin evinin, son iki aydır kirasını da alamıyordu. Agresifliği günden güne, hatta sabahtan akşama artıyordu. Birkaç gün sonra kiracısına telefon etti. Hitabı sertti, kiracı ise bu tarza daha üst / saldırgan tonda karşılık verdi. Tehditkâr bir eda ile kirayı ödemeyeceğini ve evden de çıkmayacağını söyledi. Deliye dönmüştü, “Seni o evden bir haftada çıkarmazsam…” ile biten bir cümleyle telefonu kapattı. Derhal evinin bulunduğu şehirde ulaşabileceği birilerini düşündü: Aniden aklına, çocuğunu tedavi ettiği “Stil lakaplı” adam geldi; bu adam daha ilk tanışmada birkaç telefon vermiş, “her türlü sıkıntıda onu rahatlıkla arayabileceğini” büyük bir gururla vurgulamıştı. Stil’i aradı, sıkıntıyı aktardı ve “ o kiracı denen hadsizi derhal evden çıkarmasını ve evi de satmasını” istedi. “Emrin olur” karşılığını aldığında rahatladı. Ertesi gün Stil arayıp da “Kiracıyı evden çıkardığını ve evin satılık için hazır olduğunu” söylediğinde afalladı; olsundu yine de “harika” bir şey olmuştu. Çok geçmeden evi satmak üzere şehre vardığında Stil onu, son model bir otomobil ile karşıladı. Tabi ki şaşkındı; bu adam ve bu lüks otomobili hiç bağdaştıramadı. “Ya neyse boş ver bunları” dedi kendi kendine; “bak her şey yolunda gidiyor, bırak detayları” diye de kendini şımarıkça azarladı. Satış işlemi bittiğinde, alıcının uzattığı parayı, Stil büyük bir “baba” edasıyla aldı. “Çanta dolu paranın kendisinde kalmasının daha emniyetli olacağını“ vurgulayarak parayı ördek gibi kaptı. Dışarı çıktılar, Stil hızla arabasına yönelip çantayı ön koltuğu bıraktı. “Hocam buraya kadar gelmişsiniz, bir misafirim olun, öyle gidin” diyerek, arabasını takip etmesini istedi. Doktor parayı kaptırdığını anladığında, “başından bir kova dolu sıcak suyun” bedenini yaktığını hissetti. Seçeneksiz takip etti, Stil’in şehir merkezindeki “lüks çalışma ofisine!” vardıklarında, bir kamyon dolusu “adamın” onu karşıladığını hayretle gördü. İçeride Stil’i bekleyen bir sürü insan vardı, bunlar arasında bulunan “bir üst rütbeli subay ile eşi” Stil’i büyük bir “tazim” ile karşıladılar. Beynine; şaşkınlığı bırakıp, filmlerde izlediği “bir mafya babası ve onun sadık korumaları” ile karşı-karşıya olduğunu “bi zahmet anlaması gereğini” telkin etti. Stil’in zamanı çok “kıymetliydi”; tüm komutlarını hızla verdikten sonra, kapıya yöneldi ve takip işareti ile “şaşkın adamı”, ördek gibi peşine takıverdi. Stil’in arabası hızla şehir dışına yöneldi, onu takipte zorlanıyordu. Bir ara otomobilin göstergesine baktı, 180 km hızı gördüğünde, “bayılacak” gibi oldu; hayatında ne bu kadar hız yapmış, ne de yapmayı düşünmüştü.  Garip bir içgüdü ile Stili izliyordu, “ya boş ver parayı, canından olacaksın, geri dön” diye düşünse de, yapamadı. Karanlığa kadar gittiler. Kısa bir patika yoldan sonra, az ilerideki muhteşem villaya vardılar. Kapıda onları şık giyimli bay-bayan topluluğu karşıladı. Doğruca ziyafet masasına “buyur” edildiler. Masadakiler tanıtılırken,  “başsavcı, il komutanı, birkaç emniyet amiri, onların eşleri” gibi seçkin bir topluluğun olduğu hemen anlaşılıyordu. Doktor, lavabo bahanesi ile “müsaade” istedi. Lavaboda hızla ve düşük ses tonu ile evini aradı. “Parası ile birlikte bir mafya babasının elinde olduğunu” söylerken, dışarıdan “Doktor acele et!” ikazını işitmesi bir oldu. Yani adamlardan biri tarafından lavaboya kadar izlenilmiş ve “kendi haline bırakılmamıştı”.  Artık durum netleşmiş ve “baş haydut” öncülüğünde bir “haydutlar topluluğuna” esir düşmüştü. Ani bir kararla Stil’in yanına oturdu, kulağına eğilerek “çok önemli bir şey için iç odaya” geçme teklifinde bulundu. Stil masadan bedenini zorla kaldırdı, iç odaya geçtiler. Bu loş odada doktor, kendisinin de kendinden beklemediği sert bir ses tonu ile Stil’e çıkıştı: “Stil sana yazıklar olsun; bu kadar mal, mülk ve ihtişam içinde şu garibanın parasına el koydun;  sen koca bir babasın… Bu babalığına da yazıklar olsun”. Stil dona kalmıştı. Ona karşı bugüne kadar hiçbir cüretkâr tavır, hiç kimseden hatta” devlette” bile gelmemişti. Çok sert bir kapı açılışını, hızla arabasına yönelme takip etti; para dolu torbayı doktora fırlattı. Eli ile adamlarına doktora yol göstermelerini istedi, büyük bahçe kapıları açılarak doktorun villayı terk etmesi istendi. Doktor “yapmacık bir cesaretle” arabasına bindi ve hemen villa dışında bekleyen zifiri karanlığa gömüldü. Kendisinin kesinlikle izleneceğini varsayarak dikiz aynasından gözünü hiç ayırmadı. Hızla birkaç kilometre gittikten sonra durup abisini aradı, tam yerini verdikten sonra, “benden haber alamazsanız cesedimi buralarda arayın” komutu ile telefonunun şarjı bitti.

Her kilometresi ölüm kokan bir yolda, kendisini algılaması da bozulmuştu; direksiyona yapışan iki elin, başka bir el, hatta Stil’in eli olabileceğini hissediyordu. Stil onu ölüme ve öldüreceği yere götürüyordu. Hızla direksiyon tutan bu “ellere” baktı, yo yo bunlar kendi kollarına, onlar da bizzat kendi bedenine bağlanıyorlardı. Saate baktı, 01.00 civarıydı. Dünyaya elveda eder gibi yaşadığı hayatını, son kez hafıza ekranından izlemeye başladı. Uzun bir zamanın geçtiğini, ancak derin bir kasisin sert “uyarısı” ile anladı. Asfalta çıkmıştı. Beyni, yolu “ip” gibi algılamaya başlamıştı. Bir benzin istasyonuna yanaştı, bedenine ve zihnine ait tüm “yakıtın” bittiğini anladı ve oracıkta hızla uykuya daldı. Sabahın yanık ezanı ile uyandı. Yer, zaman, mekan, şahıs ve kendilik oryantasyonlarından hiçbiri yoktu. Nerede ve kim olduğunu anlamaya çalışırken; birden yaşadığını anladı, öldürülmemişti. İçini inanılmaz bir şükür ve mutluluk duygusu kapladı. Arabadan fırladı ve buz gibi suyla abdest aldı, sabah namazını kıldı. Namaz hiç bu kadar “anlamlı ve sevimli” olmamıştı. Mis gibi sıcak poğaça kokusu zihnine ilaç gibi geldi; bir bardak çayla birleştirdikten sonra abisini aradı. Onun şükür ve sevinç çığlıkları ile yaşadıklarının rüya olmadığını anladı. Saatler süren yol boyunca olayın en anlaşılamaz iki ucunu doktor beyni de anlamamıştı: Ani cesaret nereden ve nasıl kaynaklandı? Haydut alınganlığı nasıl bir şeydi?