Ana Sayfa
Serap...
Ortaokula yeni başlayacaktı. Okumak istemiyordu. Babasına bunu anlatamamıştı. Bu kalın gözlükleri ile tahtayı okuması o kadar zordu ki; hatta en ön sıradan bile imkânsızdı. Çiftçilik hayatını çok sevmişti. Burada her şey çok "iri" idi, görememe sorunu da yoktu. Atına yaklaşarak onunla "devasa gözleri" için konuşurdu bile... İlk hazırlık için saçları dipten kesildi. Garip bir "baş" ortaya çıkmıştı: Başının alın bölgesine kadar olan kısmı beyaz, yüzü ve boynu alabildiğince kara, hatta "siyahtı". Önlük, üç yıllık okul süresi düşünülerek çok büyük dikilmişti. Kendinden utanıyordu. Korku, tedirginlik, öfke, yılgınlık,... hepsi bir arada bedenine "çullanmıştı". Kızların sırasının bittiği "çizgide", eski bir sıraya oturdu. "Diğerlerini" kendisinden farklı algılamaya başlamıştı. Ön sırada oturan kızı, arka profilden incelemeye başladı. Tam bu sırada kızın sanki bu "inceleme / izlenme" olayından haberi olmuş gibi arkasına dönüp kendisine baktığını gördü. Azarlanma olayı daha vuku bulmadan, azarlanmaktan çok korkmuştu; beklediği azar, gök gürültüsü gibi başından tırnaklarına kadar yayıldı: "Şu pis zenciye bak, bana bakıyor"... Bakma hakkı da yoktu. Sınıftan çıktı, okulu büyük bir hınçla terk etti. Artık okula gitmeyecekti. Gider gibi yapıyor, "deniz" olarak kabul ettiği büyük su birikintisinde, kendi "imal" ettiği tahta kayığa biniyor ve okul bitiş zamanında büyük bir "gururla!" eve dönüyordu. Aradan bir hafta geçmişti, babası onu uzaktan "kayıkta" görmüştü; inanamadı, yaklaştı ve evet bu "okula gittiği düşünülen oğluydu"; eve düğünde, onu büyük bir öfke ile bekledi. Eve geldiğinde anasının dudaklarından o meşhur "kaygı" ısırmasını izledi. Daha hiçbir şey soramadan babası onu önüne alarak, tarla yoluna koyuldular. İki metre önden ve iki de bir de dönerek babasının saldrısından emin olmaya çalışarak yürümeye başladılar. Babası bir hamlede onu yakalamıştı. "Neden okuldan kaçtın" sorusu, az sonra gelecek tokatların habercisiydi. "Baba vurma bana, dinle beni, ben okumak istemiyorum, herkes benimle alay ediyor. Kızın biri bana pis zenci dedi. Bak tarlada kimse kalmadı, abilerim hep gitti. Ben sana çok yardım ederim, atım da var, o da beni çok seviyor. Biz onunla senin her işini yaparız" dedi. Öfke dolu yaşlı adam hiç yapmadığını yaptı, kalkan "tokat eli" yanına indi. "Senden çitfçi olmaz, bu gözlerle ve gözlülerle çiftçilik mi yapılır? Keşke gözlerin bozuk olmasaydı da, bu ahir ömrümde bana yardım edebilseydin. Okumaktan başka çaren yok, benden sonra sana kimse de bakmaz"... Öfkesiz bu öğüt, çok etkili olmuştu, anlayamadığı bir şekide ikna olmuştu. "Söz baba, okuyacağım, söz söz söz..." Akşam eve gediler, içi pır pır ediyordu, okuyacaktı ama şu gözleri biraz ona yardım edebilseydi... Sabahı zor etti, erkenden okula gitti ve sınıfın kapısında öğretmenini bekledi. Ona "okumak istediğini, yaşlı ve yoksul babasına söz verdiğini" söyledi. Öğretmeni maddi yardım "dileneceğini" düşünerek "ama..." diye birşeyler söylemek istediyse de, isteğinin sadece "en ön sırada oturmak olduğunu ve oradan tahtayı okuyabileceğini" anlatmaya çalıştı. Öğretmenin "senin boyun en önde oturmana engel, olamaz" demesine karşılık; "ben de bir tabure bulup onu yana çekerek ve arkadaşlarıma engel olmadan önde oturabilirim" dedi. Öğretmen öneriyi yarı onaylar bir yüz ifadesi ile kabul etti.
Günler hızla geçmeye başladı. Dersler ona, hiç ummadığı kadar çok büyük bir zevk vermeye ve tüm sınavlardan tam not almaya başlamştı. Arkadaşlarından sadece "o kızın notları" onu ilgilendiriyordu. Kıza çok büyük fark atmıştı. O sıralar çok popüler olan "Ali Desidero" şarkısındaki gibi, kıza bakışları ile ara sıra bir "ınının" çekiyordu. Tabi ki yakınlaşıp konuşamıyordu, çünkü arada aşılmaz bir "söz" engeli vardı.
Sadece günler değil, aylar ve hatta üç yıl geçmişti. Okulun, hatta ortaokul öğreniminin de "son" günüydü. Sınıfta hüzün havası vardı. Öğretmen: "Arkadaşlar bugün aynı zamanda bazı arkadaşlarımız, babalarının tayinleri nedeni ile başka şehirlere gidiyorlar. Serap da gidiyor, ona da güle güle diyelim" dediğinde, bu küçük delikanlı, o güne kadar hiç hissetmediği bir "derin sızının" beynini dolaşarak ta gözlerine kadar ulaştığını hissetti. Gözlerine göre sınıfın "çok uzak noktasındaki" o kıza uzun uzadıya baktı; bakışlarını ondan ayıramıyordu. O da ne? Serap ona doğru geliyordu, elinde bir demet çiçek vardı. "Seni ilk gün çok kırdım, çok çok özür dilerim; daha sonra bu kadar başarılı olmana çok şaşırdım, sevindim. Şimdi ise...", sözlerine devam edemedi, bakışlarını yere eğdi ve hızla ayrıldı. Sınıf sanki boşalmıştı, yalnız gibiydi, sonra gözlerinin karardığını gördü ve taburesine oturdu. Yolu nasıl gittiğini bilmiyordu. Ertesi gün arkadaşlarından kızın evini öğrendi. Oraya gitti, ev yükleniyordu; içindeki "her şeyin de" yüklendiğini hissetti. Tarlada geçen üç ayı boyunca hep onunlaydı / Seraplaydı. Çiçeklerine birşey olmasın diye, tarlanın damının tahtaları arasında sakladı, ta ki o dam ansızın yıkılana kadar...
İlk algının gücü
...İlk algının gücü o kadar derindir ki, ancak çok yeni ve etkin ikincil bir değildirme ile yapısı değiştirilebilir. "İilk algının" realiteden yoksunluğu büyük bir dezavantajı, ama ne var ki bilincaltinda hızla ve etkin bir şekilde yer edinebiliyor. Aslında bu "çabuk buyur" edilişin nedeni de, çok ilginç, bilinçaltındaki boş bekleyen alanı... Peki bu alan, henüz obje yâda nesne yokken nasil hazir hale getirildi, pek bilinmiyor... Bu durumda bilince düşen hayatî görev, elde var bilgilerle hızla real değerlendirme yapmak, ek veriler için her ipucunu kullanmak.. Psikanalizde duruş, yürüyüş ve davranış verilerinin; kişinin kendisine ait sözel verilerinden daha değerli olduğunu unutmamak gerek.
Neden sadece tepki Hz. Muhammed'e?
Sahi Kur'anda Hz. Muhammed dışındaki diğer peygamberlerden de övgü ile bahsedilir; üstelik çok derin övgüdür bunlar.... Peki neden onlara ait filmler, resimler ve her türlü çizimler bizden yeterince tepki almaz da; Hz. Muhammed'le ilgili olanlar bu kadar derin tepki alır? Ne demek "Hz. Muhammed bizim peygamberimiz"; ya İsa, Musa, İbrahim ve diğerleri, onlar kimin peygamberi??? Tüm bu elçiler, zamansız ve mekansız evrensel tebliğciler değil miydiler? İşte size yılları / yüzyılları aşan bir başka AYRIŞMA ve ÖTEKİLEŞTİRME ÖRNEĞİ: "Bizim ve onların peygamberleri".....
TÜRK ERKEK TİPLEMESİ: Makamım da, param da ve de GÖBEĞİM DE var...
Dün odama bir bürokrat geldi, yukarıdaki tiplemenin her şeyini, hem de fazlası ile karşılıyordu... Bir-iki dakikalık konuşmaya bile tahammülümün olmadığı halde, başladı bana, kasıla kasıla, ne denli önemli bir görevi yürüttüğünü; bundan dolayı sağlına hiç önem veremediğini anlatmaya...Beyefendi, üçüncü kardiyak anjiyo olacakmış da, buna zamanı bile yokmuş! Tabi ki sabrım hiç olmadığı kadar hızla taştı. “Bu makamlar ve bunların getirdiği paralar, sizi deli ediyor; aklı-vicdan,vs yanında sağlığınızı da kaybediyorsunuz. Üç kez kardiyak sorun yaşayan bir bedenin beyninin, nasıl da bulunmaz bir beyin olduğunu bana inandırmaya çalışıyor, iyi mi? Anlattım: Beyni besleyen ana damar ağı örgüsünün kalp damarları çapında olduğunu, bundan dolayı da beyininin kanlanması ve fonksiyonlarının da azalmış olacağını ve beyninin de hiç de anlattığı kadar iyi bir sağlıkta olamayacağını...
Makam / mevki ve para üçlüsünün doğurduğu temel hayat şekli “sedentar”, yani durağan hayattır. Bu hayat tarzı, artık “bürokratik bir hayat tarzı” olarak da beliremye başladı. Erkek anatomisinin en berbat görüntüsü olan göbekli baylara, makam odalarında çok daha sık rastlar olduk. Birileri bu arkadaşlara: “Makam kazanırken sağlıklarını kaybettiklerini; nimet olarak andıkları o döner koltukların, zamanla hasta yatağına dönüştüğünü ve büyüyen göbekleriyle birlikte, beyinlerinin fonksiyonel olarak küçüldüğünü" LÜTFEN ANLATSINLAR...
